IYIYIM

Nasilsin, diye sordu dostun biri.
Iyiyim, dedim kestirmeden.
Su pespaye ortamda, su kaosta, su karmasada, gerçekten mutlu bir insan halâ var mi bu toplumda
Nasil bu kadar iyi olabiliyorsun, mutlu ve huzurlu oldugunu nasil bu kadar rahat söyleyebiliyorsun?

Evvelsi gün huzursuzdum.
Çözümsüz sorunlarim vardi.
Avaz avaz haykirdim, kimsecikler duymadi.
Düne tasidim sorunlarimi.
Yeni bastan yasadim.
Taptaze ve dipdiri tutmaya gayret ettim.
Ve de aksamüzeri duruma hayret ettim.
Bu denli kahrolusuma, sinirlenisime, kizisima, isyanima karsilik, arsiz sorunlarimin hiç biri istifini bozmadi.
Azgin düsmanlarimin hiç biri silahini birakmadi.

Ilerleyen zamanda bakindim etrafima.
Insanlari izledim, olaylari gözledim.
Senden benden bes-beter nice canlar, canlilar.
Bir de baktim kendime.
Hayir dedim efendim,
Dünden kötü deyilim.

Hanemde dört kisiyiz.
Sagligimiz yerinde.
Hem de hiç birimizde ölümcül bir hastalik, kalici rahatsizlik yok.
Yok efendim, yok.
Issizligin bu denli yayginlastigi, issizlerin çig gibi çogaldigi bu talihsiz ülkede.
Benim ve de esimin, saglam bir isimiz var.
Çocuklarim derseniz, okullarinda özgür, gönüllerince okur.
Bu da onlarin isi.
Böylece bu dört kisi, islerinin basinda.
Kazancimiz bizlere seker gibi yetiyor.
Borç yok, alacaksa çok.
Böyle bir darligimiz, ne mutlu ki yok bizim.
Maddi yönden bakinca da iyiyiz.

Yolda belde yürürken, yolumuzu saptiracak veya bizi görünce baska yola sapacak.
Gecenin dehlizinde, anli ansiz, hirli hirsiz, kapimizi çalacak, açmazsak zorlayacak düsmanimiz yok.
Bu kadar bahtiyarlik yetmez mi bana?

Öyleyse benim kötülük teraneleri düzmeme, iyi deyilim dememe, kahir boncuklari dizmeme hiç gerek yok
Bunca kahrin biriktigi bu pespaye dünyada, bunca dertlinin yasadigi, bunca acinin biriktigi bu toplumda, kötülükten dem vurmaya hakkim yok.

Bugüne bugün iyilerdin biriyim.
Anladin mi?
Iyiyim.