INSAN KENDINE HAYRAN

Aslinda insan en basta kendine hayran. Hem de acayip derecede.
Yalan diyen kendine baksin.
En tipsizimiz bile aynada döne dolasa kendini inceler. Her firsatta aynaya bakmak için can atar.
Sabah kalkip lavaboya gittigimizde aynaya neden bakariz?
Pek çok nedeni vardir her halde.
Bugece uykuda suratimda bir degisiklik oldu mu bakalim! Sivilce-mivilce.
Kirik çürük var mi? Bir biçimde morarma olusmus mudur suratimda?
Suratim büyümüs veya küçülmüs olabilir mi?
Saçlarimda aksilis veya artis var mi?
Boynum dünküne göre inceldi mi kalinlasti mi?
Sakaklarima bu gece kar yagmis mi?
Gece uyurken saçlarima yildizlar tünemis olabilir mi?
Bunlar midir sabah kalkigimiz, dogruldugumuz gibi aynaya bakisimizin nedenleri?
Sakin, uyku boyunca görmedigimiz, göremedigimiz yüzümüzü alabildigine özlemis olmayalim!
Özlem âfâkî duygu. Pardon, hamâsi mi diyecektim?
Yani, insanin kendi yüzü kendine kahraman vatani kadar kutsal gelir. Bayragi kadar, sancagi kadar, mukaddesati kadar. Onun için, vatani ugruna üç buçuk siir yazan sair, kendi üzerine üç yüz üç buçuk siir yazabilir.
Evden çikmadan önce boyuna bosuna, yüzüne döne yana bakmaz mi insan?
Evden çikista ilk rastladigi vitrinde suratini görmeye çabalamaz mi?
Bir araba yanindan geçerken araba caminda kendini görebilmek ugrasisi hayli zaman ve dikiz aynasinda suratini bir kerecik olsun seyredebilmek ayricalikli bir beceri gerektirir.
Bu çabalar sonucu kazanilan basarinin yürege bahsettigi mutluluk, aylarca filancadan bir türlü tahsil edilemeyen alacagin karsilanmasiyla bile kolay kolay kiyaslanamaz.
Bizim berber Bekir, konusmayi çok sever. Tirasin ortasinda dalar aynadaki yüzüne ve konusur da konusur. Konusurkenki yüzü kendine çok güzel görünüyor demek ki.
Önem verilmeyi bekleriz. Önce bize önem verilmeli. Sonra gerekirse biz de önem verebiliriz ötekine.
Hatta, gerekirse!
Bize kapris yapilmasini sevmeyiz.
Birilerine kapris yapmaya bayilanimiz çoktur.
Öncelik bekleriz.
Önceligi, bize yarayandan yana kullaniriz. Kanitlanmis degerliden yana degil.
Degerde en düsük düzeyde de olsa, bize yararlilik derecesi çok önemlidir.
Severiz anamizi.
Ama, o bizi severse. Daha çok.
Babamiza olan sevgimizi söylemeye pek gerek duymayiz.
Neden?
Babamiz, bize olan sevgisini bangir bangir haykirmaz da ondan.
Sevgilimizi severiz.
Hele var ya, o da bizi içtenlikle severse, her firsatta dile getiriyorsa. Bayiliriz "Seni seviyorum! Gece rüyama girdin. Seninle el eleydik, göz gözeydik." diye uzatmaya.
Çocuklarimizi severiz. Karsiliksiz gibidir.
Ama, evlattan yeterli sevgiyi saygiyi görmek ayrica uçurur sevecen yanimizi.
Severiz insanlari.
Nereye kadar?
Sevildigimiz noktaya kadar. Sevildigimiz derecede.
Içimizden bakariz dünyaya. Kendi gözlerimizle, kendi gözlügümüzle. At gözlügümüz bize yeter ilk basta, ilk bakista.
Severiz kendimizi.
Karsiliksiz.
Yatak odamizda bile ayna yok mu?
Aynalar insana kendini gösterir.