INSAN

Küçük insan, küçük isler yapar.
Büyük insanin küçük islerle ugrasmaya zamani da, tahammülü de olmaz.
Büyük insanlarin harci büyük isler ve büyük basarilardir.
Küçük islerde burnu kalkanin, büyük olaylarda burnu kirilir.
Tepeden bakanlar, olaylari net seçemezler. Yalnizca kelin kelini, saçlinin saçini görebilirler. Ona göre karar verirler.
Körün gözünü göremezler, bakisini sezemezler.
Sesini isitemezler.
Küçük insanlar küçük isler yaparlar, büyük avuntu duyarlar. Büyük isler yapmayi pek akil edemezler. Büyük islere beyinleri yakismaz.
Küçük islerle zaman yitirmekten, büyük islere zamanlari kalmaz.
Insan, bir bakima aldanislar içinde sürdürür yasamini. Aldanislar kendi elinde degildir çok zaman.
Bazen de göz göre göredir ya.
Elden bir sey gelmeyince.
"Hafiza-i beser nisyan ile malûl," derler.
Bir ömür bu. Neler sigdirilabilir küçücük bir keseye?
Ne kadar zorlasan, bir yerden öte geçiremez, götüremezsin.
Bir binekte baslar yasam.
Bir egrekte sürer bir zaman.
Bir tünekte dinekler ve.
Tükenir.
Iyi kullanmak gerekir. Çünkü, sonsuz bir sermaye degildir ömür.
Her harcanan keseden.
Yerine yenisi konulamayan bir sey.
Ve.
Uzadikça kisalan bir sey.
Ney?
Ömür.
Bir varmis, bakmissin çokmus gibi.
Bir baktin tükenmis, yokmus.
Isimize gelirse.
Iste öylesine.

"Ben bir küçük buluttum
Gökyüzünde gezinen
Kimseler tanimazdi
Kimsecikler bilmezdi
Rengim gökkusagindan

Özüm Irem bagindan
Tadim bal tozundandi
Kokum mir bahçesinden
Solmayan bir çiçekti

Yerim insan özüydü
Canim tanri giziydi
Düsüm gizli seziydi
Bir yanim gizli isyan
Bir yanim uysal insan

Ben bir küçük buluttum
Hirslarimi unuttum
Öfkemi basti nisyan
Insanim iste insan."