YOKSULLUK DE ÇARESIZLIK DE NE DERSEN DE

Insanlar apar topar terk ediyor köylerini. Dogduklari topraklari aglaya sizlaya da olsa terk etmek zorunda kaliyorlar.
Su bir gerçek ki, insanlar dogduklari yere çok baglilar .
Dogdugu yer anasi gibi insanin. Oradan ayrilirken içi aciyor.
Gurbete çikarken hep burkulmazdi mi yüreginiz?
Esat Yavuztürk, çok belirgin yasamis bu duyguyu. Bir gün apartopar terk ettigi köyünü bir türlü silememis belleginden, yüreginden, anilarindan. Silememis. Siirler yazmis ona. Özlemini anlatmis, sevgisini anlatmis.
Esat Yavuztürk, zorunlu olarak Istanbul'da yasayan, Anadolu topraklarinin yüregi yanik bir insani.
Olaylar onu da ativermis, tasi topragi keder olan bu devasa sehre.
Burasi bir kere çeker insani, birakmaz bir daha geri.
Esat Yavuztürk te, bagri yana, içi kanaya kanaya, artik Istanbullu.
Akli fikri "Güçen köyünde".
Söyle söylemis, söyle yazmis özlemini

GÜÇEN KÖYÜM

Bir köy var uzaklarda
Topragiyla öpüstügüm
Ekiniyle sevistigim
Kucaginda büyüdügüm
Dünyam diyebildigim
Bizim köyümüz, güzel köyümüz
Gecesi karanlik
Gündüzü sessiz
Kendi sahipsiz
Yetim kalan
Göçen köyüm
Bizim köyümüz, güzel köyümüz

Baglari geçmis
Kuslari susmus
Havasi suyu küsmüs
Çiçekler boynunu bükmüs
Sevgiye muhtaç
Bizim köyümüz, güzel köyümüz

Orada biri var
Topragiyla oynayan
Yasam için ugrasan
Kaderim bu diyen
Recep dayi
Benim dayim, güzeldayim

Artik yeter olsun
Yoksulluk zinciri kirilsin
Toprak gülsün
Köy kendini bulsun
Insanlar mutluolsun
Bizim köyümüzde, güzel köyümüzde