Aslinda zor degil, onurlu bir ömür sürmek.
Olabildigince sabirli ve onurlu olabilmek, kalabilmek.
Öyle ki, yillar sonra bile bu onurun tadini çikarmak arzusu canli kalirsa insan yüreginde.
Bu onurlu durusun atesi yanarsa kalpte…
Bir gün çekip gidecektir her canli.
Sen de, ben de…
Varken herkes bir biçimde boslukta bir yer isgal ediyor.
Her cisim gibi, her insan, bir boslugu dolduruyor.
Gidecegiz bir gün.
Bakalim o zaman bos biraktigimiz alanin farkinda olacak mi geridekiler?
Yoksa doluverecek midir kasla göz arasinda bosalttigimiz alan?
Aslinda, en basta kendimize iyi davranmakla baslayacak cennetimiz.
Hani, baska bir yerlerde aranir ya cennet, cehennem dedikleri.
Yanilgilar yumaginda bocalayip gidersek sonsuza dek, cennetin ve cehennemin bilincinde olamayiz bir türlü.
Kendimize iyi davranmak…
Dünyaya iyi davranmak…
Çevremize bilinçli ve saygin davranabilmek…
Görecegiz ki, iste cennet ve cehennem.
Ne zaman emekten yana olursak…
Ne zaman gerçek sevgiyi, gerçek güzellikleri bulursak…
Ne zaman emekten yana güzellikleri kucaklarsak…
Iste cennet.
Ne zaman fesatlik izbesinde bocalarsak…
Ne zaman gereksiz samatalarin, kavgalarin girdabinda bogulursak…
Nefret ne zaman ki bogazimiza dügümlenir, kin yakamiza bulasirsa…
Nabzinda atmaktadir cehennem.
Kaç kaçabilirsen.
Geçmisin gri bulutuna asili kalip yasamak…
Gelecegin sis perdesini aralamaya çabalamak…
Yorar insani.
Iyisi mi…
Günes tepemizdeyken aydinlanabilmek ve isinabilmek…
Hiç kimse birbirinden bagimsiz, ilgisiz, sorumsuz degil.
Herkes, öyle veya böyle birileriyle ilintili.
Olaylar çok uzagimizda gelisse de sarsintisi bizlere mutlaka erisir.
Dünyanin öbür yüzünde açlik ve sefalet çekmekte olan bir insan aslinda cigerimizin bir yanini kemirmektedir.
Bir güçsüzü hirpalamaktaysa eger ellerimiz… Insanlik adina günah islemektedir.
Eza, cefa veriyorsak birilerine, firsat elimize geçtiginde… Gün gelecek, devran dönecek, elbet bir gün güçsüzlügümüz nüksedecektir. Iste o zaman, aman dilemeye yüzümüz olacak midir?
Güçlüyken haykirdigimiz gazabimiz nasil ki tüm insanliga acilar yasatacaksa…
Güçsüzlük animizdaki haykirisimiz da insanligin sinsi siritislariyla karsilasacaktir.
Mutlu biri, insanligin mutlulugunu temsil ettigi gibi…
Mutsuz biri de göz yasina numunedir insanligin.
Çünkü, insanlik, ulu bir dagdir. Ona nasil seslenirsek, bize öyle yankiyacak, öyle dönecektir bagrimiza. Seversen sevileceksin, söversen sövülecek…
Çünkü insanlik arenasinda sevgiler ve sövgüler birebirdir.
Bir gönül, bir dünyadir yerine göre. Dünyayi yönlendirmek insanin elindedir bir bakima.
Daha ne olsun!..
Bu Habere Henüz Yorum Yapılmadı. İlk Sen Ol