ÜRETİCİ KÖYLÜMÜZ ZOR DURUMDA

Günlerden 15 Temmuz 2014. Yanımda bir köylü vatandaş var.. "Buğdayımızı ofis almıyor. Tüccar almıyor. Alsa da buğdayımızı yemlik fiyatına alıyor. 50 kuruş kilosu. Tatlı alıcı değil. Nerede bizim tüccarımız? Malımızın gerçek fiyatını verecek tüccarlar nerede? Bizim halimiz ortada. Hepimiz Tarım Krediye, Yağlı Tohumlara, Bankalara borçluyuz. Ofis malımızı emanete kira vermek şartıyla alırım diyor. Zor durumdayız. Tarım yapan çiftçi yakın zamanda bu gibi sıkıntılardan hiç kalmayacak. Eski günleri çok özlüyoruz. Bu köylünün hali ne olacak? Köylü ağlıyor. Böyle bir şey şimdiye kadar olmadı. Tarım ve Gıda bakanımız bizim derdimize derman olsun. Toprak Ofisi köylünün malını değerinde alsın.
Biz şehirde yaşayamayız. Köyümüzü, tarlamızı, üretmeyi seviyoruz. Büyüklerimiz bizim derdimize derman olsunlar.." dedi.
Posta Gazetesi Hayrabolu Ziraat Odası Başkanının bu özdeki basın açıklamasını 14 Temmuz 2014 günü Trakya ekinde verdi. Çok üzüldük. Halkın derdi derdimizdir bizim.
Mazot parası, tohum parası, gübre parası, biçerdöverci parası.. Köylü bizim vatandaşımızdır. Borcunu ödemek isteyen köylü zor durumdadır.
Eskiden Kırklareli'nde un fabrikaları vardı. Un fabrikaları önünde at arabaları, öküz arabaları, buğday yüklüydü. Çocuktuk. Sonra traktörler çıktı. Traktörler buğday yüklüydü. Tüccar buğdaya Ticaret borsasında bir değer biçerdi. Çavdar, buğday, arpa, yulaf, ayçicek alım günlerini yaşadık. Tüccar köylerden kamyonlarla buğday satın alırdı. Piyasalar güzeldi. Cumhuriyet Caddesinde zahire tüccarları vardı. Eski zahireciler buğdayı Trakya'daki un fabrikalarına satarlardı. Süloğlu pazarında hareket vardı. Bereket vardı. Hamallar talpadan buğday çuvalını çıkarıp kamyona istif ederdi. Buğday çuvalları, tek tek kantarda tartılırdı. Köy yumurtası, Köy ekmeği, köy tereyağı nefisti.. Tereyağlı omlet, taze köy ekmeği, bir sürahi ayran…
İhtiyarlar köy kahvesinde askerlik anılarını anlatırdı…
Memur emeklisine Temmuz zammı da yok…
Altta kalanın canı çıkacak.