Hem de nerde? Ömür boyu sövdügü yerde.
Demek ki Azrail'in gitmedigi yer yok.
Öyleyse, ulu orta söverken bile tedbiri elden birakmamak gerekiyor demek ki.
Bir dönemdi sanirim millet vekilligi. O, bir dönemin içinde hayli sakin, hayli aklibasinda bir vekillik etti gibime geliyor, animsadigim kadariyla.
Ve o bir dönemlik vekilligi süresince yine en büyük maceralarindan birini, yine ömür boyu söverek geldigi bir kesimin adamiyla yasadi. Eski DISK Genel Baskani Ridvan Budak'la…
Yine ömür boyu sövdügü Havana'ya…
Ömür boyu sövdügü adamin memleketine gitti. "Küba" denilince her halde bedeninde uyuyan, yatisan, sakinligini, dinginligini koruyabilen bir tek tüy, bir tek kil kalmazmistir merhumun ama…
Sigara içer miydi içmez miydi bilmem. Havana'ya gidip Havana purosu tüttürmemek olmaz elbet.
Acaba o purodan sonra daha bir asiri uysallik mi eristi dersiniz bir zamanlarin hizli adamina?
Yüz hatlari hep sinirli dururdu.
En çok güldügü, gülmeye çabaladigi zamanlar bile kaslarinda kesif bir çatiklik vardi.
Ona, çocukluk yillarinda hiç, sonu güzel biten masallar anlatan olmamis miydi?
Ona anlatilan, onun dinledigi masallarda hep kurt, kuzuyu yer miydi?
Dinledigi öykülerde hep onun dogdugu köyü aksamlari eskiyalar mi basardi?
Gençlik yillarinda hep, "Komonizmin bir gece ansizin gelebilecegi!" mi zerk edilmisti beynine?
Neydi Mehmet Gül'ü, en sevimli, en sevecen, en rahatlamaya çabaladigi anlarda bile rahat birakmayan, bir türlü yakasindan inmeyen öfke?
Yüreginin derinliklerine sizmis, orada yer etmis, bir türlü kesip kaldirip atamadigi, bir türlü yerini kalaylayamadigi endise birikimleri mi vardi?
Animsarsiniz di mi yüz yapisini? Onun yüzünü animsadigimda acili bir gülümseyis kalmis bellegimde. Gülmek isteyen ama bir yani aglamaktan yana, bir yani öfkenin uçurumlarinda.
Oysa, ülke bizimdi ve kimse, kimsenin elinden almaya çabalamiyordu vatan topraklarini. Yeter ki, 6. Filo'ya "dur" demeye gayret eden gençlerin üzerine üzerine yürüyecegine, onlarla omuz omuza vermeye gayret et. Hepsi bu kadar. Memleketlerinden, evlerinden kopup gelen gencecik insanlarla can güresi yapacagina, otur, tartis, elestir filan ama…
Sonuçta… Öyle degil mi arkadas? Bu ülke, senin oldugu kadar benim degil mi? Bu bayrak benim oldugu kadar senin…
Senin sag ayaginin minik parmagina toplu igne batsa, benim gögsümün sol yani sanciyor. Sen, bakma seni bana, beni sana düsürenlere. Oyun bu.
Iste, bu baglamda:
"Sanma ki darildim sanma ki küstüm
Inan ki olamaz zerrece kastim
Onlari bilmem de sevgili dostum
Biz ayni siniftan iki insaniz
Emek potasina gelebilirsen
Emegin yücedir hele bilirsen
Emekçisin bunu bilebilirsen
Biz ayni siniftan iki insaniz
Biz bizi üzersek onlar sevinir
Bir hüzün bir keder için devinir
Biz pasif durdukça onlar evinir
Biz ayni siniftan iki insaniz
Berraki ozanim sözüm sanadir
Daima el degil candan yanadir
Insanadir sanma ki hayvanadir
Biz ayni siniftan iki insaniz."
Bu Habere Henüz Yorum Yapılmadı. İlk Sen Ol