MANOLYA

Manolya'nin bende yeri bir baska. Çocuklugumda basladi Manolya'yla tanisikligim. Anam Istanbul'a gitmisti. Birkaç gün kalip döndü. Vazoda bir çiçek getirdi.

Eski köy evlerinin tas duvarlari genis, derin olur. Bu durumda pencerelerin önünde kocaman bir düzlük bulunur. Buna, bu düzlüge ne diyebiliriz, bilemedim simdi. Yani, terek olmaz, raf olmaz, yani, siz anladiniz aslinda demek istedigimi.

Hah iste oraya onu bunu koyarlar. En fazla da kisin çiçek saksilarini.

Anam da Istanbul'dan getirdigi vazoyu oraya koydu. Bir de siki siki tembihte bulundu. "Bu çiçege dokununca solarmis yapraklari. Sakin dokunmayin!" diye.

Çocukluk nedir? Çocuklugun bir yüzü muzirliktir. Yani, beklenmeyen ve istenmeyen davranislari, beklenmeyen zamanda yapar çocuklar.

Bende, anamin uyarisindan sonra bir merak olusmustu. Dokununca nasil solar acaba?

Evin tenha bir sirasinda ilk isim, o kar beyazinin içine hafif çilek kizarintisi ekilmis çiçegin yapragina dokunmak oldu.

Anamin hemencecik dikkatini çekti tabi. Sordular, sorustular… Yapan yok piyasada.

Dogal olarak adres bana dogruldu. Manolya'nin yapragina el süren ben olmustum. Manolya'yi ben soldurmustum. Bilmek o kadar zor bisey mi?

Yillar ve yillar yasadik üzerinden…

Zaman içinde, sevgilerin yipratildigini, hor kullanildigini gördük, gözlemledik.

Iyi edilmiyordu sevgiler horlanarak.

Uzatmayayim. Budur öyküsü.

Buyrun Manolya'ya.

Bir tutam sevginin bedeli nedir

El dokunur yakar zulüm tenedir