KENDIMI

An yoktur ki sorgulamayalim bir seyleri.

Sorguladiklarimizin en basinda belki kendimiz geliriz de bilincinde olmaya, olamayabiliriz.

"Ben kimim?"

kim oldugumuzu bildigimizi saniriz.

Aslinda insan en fazla kendi hakkindaki düsüncelerinde yanilir gibime geliyor.

Alabildigine aptaldir, ahmaktir, salaktir da…

Zekânin zirvesinde arar kendini.

Alabildigine akilli, bilinçli sanir kendini de…

Her seçim, kisisel ve toplumsal yapisinin çikarlarina ters partilere oy verir.

Basbayagi bilinçli sanir kendini ama… "Söyle bana arkadasini!" dendiginde… Seçtigi arkadaslarina bir bakarsin da…

Yasam alip savurur. Kosullar kendiliginden gelisir çogu.

Insan, yasam bilincinin neresinde etkinlesebilir?

"Kendini anlatsana bana!" dedi bir dost.

"Anlatayim!" dedim

"Yook! Sözle degil. Åziirle!" dedi.

Aslinda bu bir ödevdi. Ödevimi hakkiyla yapmam gerekirdi.

Girdim içeri. Oturdum uygun bir yere. Aldim karsima kendimi ve bir zaman süzdüm.

Kimim ben?

Kimdim?

Nereye çekersen çek, nereye burarsan bur, kime sorarsan sor, insandim sunun surasinda ya…

Her yeni yil, her yil basi, bu soruyu bir daha gözden, gönülden geçirmemi animsatir bana.

"Hayatimin en sarmal belki en zor ödevi

Mayam bir miktar kibir bir miktar hazla sevi

Karasi aki normal yasam doganin devi

Yesil bir çuha gibi seriyorum kendimi

Çalisip didinerek ürünler elde ettim

Yavan yasit demedim kendi kendime yettim

Hakkim olmayanlari elimle geri ittim

Aczin hain okuyla vuruyorum kendimi

Bir yeni yil aksami berduslar sarhos iken

Ulemalar sitemkâr alimler serhos iken

Rakkaseler misali tüm evren bir hos iken

Nasil biriyim diye soruyorum kendimi

Bir pazarlik yapmisiz yer demir gök bakirla

Gelmisiz elleri bos gideriz tam takirla

Bir izdivaç eyledik saç sari göz çakirla

Yüz seksen dört mevsimdir ariyorum kendimi

Berraki bu evrene insan olarak gelmis

Kâl-ü belâdan beri insanligini bilmis

Insan olani sevmis insanlarca sevilmis

Insanim ya seviyor sariyorum kendimi."