KAZ ILE KOZ

Bir insan, her zaman kendi düsüncesini baskalarinin kafasina vurmamali.

Düsünceyi ortaya koymak baskadir...  Birilerinin kafasina ha bre vurmak baska.

Baskalarini elestirmek, begenmemek, onlari yönlendirmek için gerçekten donanimli olmak gerekir.

Birilerini yönlendirmek her agzi konusanin harci degildir.

Hep, ben hakliyim! demekle de çözülemez ki sorunlar.

Bazen de, bir dur, dinle.

Dur, dinle bakalim el ne der.

Susturma.

Aç pencereni.

Gönül duvarini genislet.

Algilayis çeperinin sinirlarini kaldirmayi dene bakalim.

Bakarsin ellerde bir sey görürsün.

Bakarsin, onlar da bir seylerden anlarmistir.

Herkes kazdir zaten benden gerisi, diye düsünürsek...

Herkesi kaz, kendini koz görürsen, altindan kalkamazsin.

Basaramazsin.

Hep itiraz noktasinda, hep elestiri istasyonunda, hep serh koyarak önüne gelene…

Begenilmemek ne kadar acidir, her firsatta elestirilmek, bilmez misin?

Hep elestirmedi mi seni büyüklerin.

Yasça büyüklerin, makamca büyüklerin, güççe büyüklerin… yani, senden öncekiler… yani, senden öne gidenler seni hep elestirmediler mi?

Sikilmadin mi?

Kahretmedin mi?

Sen hep kazdin da onlar koz muydular?

Öyle düsünmedin mi?

Iste yine ayni sey.

Bu kez roller degisik.

Her firsatta hemen ortaya atilmak, tipik bir özür olsa gerek.

Baskalarina firsat tanimamak.

Baskalarinin önünü kesmek.

Zaten bu yöntem insani yanlisa, hataya götürür.

Bir gün gelir saçmalatir.

Koz sendeyse yerinde kullan.

Çünkü, unutma ki, kaz degildir karsindaki.

Koz seni simartmasin.

Koz elindekidir. Sen degil.

Dikkat et karsindakine.

Sana ait olan kozu yakabilir.

Aman…

Sen, sen ol…

Dikkat et.

Sen, sen ol…

Iyisi mi...

Herkesi dinle...

Düsün...

Üç dinle, iki düsün, bir söyle iyisi mi.

Göreceksin, daha iyi olacak.