HER SEFER

Genel bir umutsuzluk yasaniyor gibi sanki. Size de öyle gelmiyor mu?
Yoksa yalnizca ben miyim veya benim gibi birkaç huzursuz adam midir bu umutsuz takimi? Onun disinda umutsuz insan yok mudur ortalikta?
Bu gibi birkaç uykusuz insan mi çikariyor ve besliyor bu denli vesveseyi?
Toplum içine daldigimizda hep tartistigini ve bir seyleri vurguladigini görüyoruz insanlarin. Tabii ki tartisacak, dogallikla vurgulayacak. Bu, hem gerekli, hem de bundan dogal daha ne olabilir ki!
Ama, sanki havanda su dövmek gibi bir devinim.
O yüzden, kesif bir durgunluk yasaniyor yüregimde.
Kesin mutlu insan var midir yeryüzünde? Ne pahasina olursa olsun mutlu!
Belki Polyannacilik oynayan insanlar olabilir. Ama, oyunun senaryosunda bir yeri unutur da.
Suflör o an baska bir isine misine gitmisse. Keten helva yaniverir.
Bir durgunluk, bir suskunluk kapliyor yüregimi bugünler. Elde degil anasini satayim. Onun için, bazi temel aliskanliklarimi ters yüz edip eskilere, yetmisli yillara öykünüyor yüregim. Belki bir kerameti vardir diye düsünüyorum.
Günlük olaylar öylesine bas döndürücü ki, yetisemiyor insan. Yorumlamakta güçlük çekiyor. En azindan kendi adima. Çünkü, herkes yilgin olmayabilir. Herkesin adina söylemis gibi olmayayim. Bir zamanlar böyle degil miydi ne!
"Cosku dolunca sesime
Güç gelirdi nefesime
Uymamak için nefsime
Bogardim her seferinde

Günes vurunca gözüme
Umut dolardi sözüme
Rahmet olur da yüzüme
Yagardim her seferinde

Sözümü salmisim yele
Özüme katmadan hile
Tan vakti günesle bile
Dogardim her seferinde

Can umutta böylesine
Ömür geçer söylesine
Bir kirazin gölgesine
Sigardim her seferinde

Yasiyordum her demimi
Içiyordum her demimi
Üst üstüne erdemimi
Yigardim her seferinde

Yokus bitti düzden yana
Bahar erdi güzden yana
Berrakiyim yüzden yana
Agardim her seferinde"