ÇOCUKLARIMIZ ..

Lisenin bulundugu sokagin basinda oturuyorum.

Sabah aksam belkide onlari inceleyip irdeleyen

bir baska kisi yoktur.

Hiç birisinde belirgin bir hedef göremiyorum.

Hedefleri olmadigi için haliyle planlarida yok.

Anne ve babalar çocuklarina adeta toz kondurmazlar.

Söyledikleri tek sey,biz çocuklarimiz için yasiyoruz.

Isin garip tarafi onlar yasamadiklarimizi yasasinlar,

yapamadiklarimizi yapsinlar demeleri.

Iste bu noktada duruyor ve hatta irkiliyorum.

Neden?..

Çocuklarimizi hayatin gerçeklerine alistiramiyoruz.

Onlara genç yaslarinda sorumluluk yükleyemiyoruz.

Bu nedenledir ki hep ailelerine bagimli kalarak

yasamayi tercih ediyorlar.

Yanlis,hem de çok yanlis.

Çaba harcamadan ne elde edilebilir ki..

Daha küçük yaslarda çocuklarin her istedigini

yerine getirmeye kalkanlar sonunda pismanlik

duyuyorlar ama is isten geçmis oluyor.

Zaman zaman yasamimi sürdürdügüm beldedeki

kütüphaneye gidiyorum ,

Inanin hep bos.

Oysa internet kafeleri dopdolu.

Durmadan oyun oynuyorlar.

Herkes çocugunu seviyor.

Seviyor da onlarin laçkalasmalarina engel

olmayi beceremiyoruz.

Her kim olursa olsun,eger ona hak etmedigi sey

verilmeye kalkilirsa sonuç hüsran olur..

Çocuklarimizi sevecegiz elbette.

Ancak agaç yasken egilir sözünüde unutmayalim..