BOSUNA

Gönül kanatlaniyor bazen.

Uçmak geliyor içinden.

Uçmak kimlere özgüdür?

Kuslara en basta.

Gönül uçmayi düsledigine, diledigine göre…

Kus olmaya mi özenir?

Kus, hayvanlar sinifindandir.

Ya insan?

Insan da…

Uçmayi dilerse kime uymus olacak?

Kusa?

Yani?

Hayvana.

Ey gönül…

Deyince aklima Sabahattin Ali geldi.

"Ey gönül kusa benzerdin

Kafesler sana dar gelir" diyor bir siirinde.

Demek ki o büyük ustanin gönlü de bazen kuslara özenirmis.

Ben yine de gönlümün o denli hayalperest olmasina pek uyum saglayamayacagim.

Pek fazla anlayis gösteremeyecegim.

Hayalin de siniri var.

Hayalde bile olsa, ipin ucunu kaçirmamak gerekecek.

Yoksa…

Çorap sökügü gider.

Öyleyse…

Gönlü uyarmali bir sikidan:

 

"Uçam desen kanat gerek

Kullanmaya sanat gerek

Tükenmeyen inat gerek

Uyma hayvana bosuna

 

Sen insansin saskin olma

Yatagindan taskin olma

El gözünde düskün olma

Uyma devrana bosuna

 

Gerçegi eyleme talan

Koynunda besleme yilan

Gerçege uymuyor yalan

Uyma mervana bosuna

 

Ilim oku gözün ile

Gerçege gel sözün ile

Gönlünü ver özün ile

Uyma seytana bosuna

 

Bu sarayi kurani bul

Gönüllerde durani bul

Sana leke vurani bul

Çatma bu cana bosuna"