Unutulmak duygusu yorar insani.
Unutulmak, basli basina olumsuz ve sevimsiz bir duygudur.
Unutmak, unutulmak bazen çok gerekli olsa da…
Bazen yararli olsa da ve hatta bazen kaçinilmaz olsa da…
Yine de:
"Unutmak öylesi buruk bir duygu
Dostlugun harcidir sevgi ve saygi
Bir gün unutulmak en derin kaygi
Insan dostlarini unutmamali
Isterse onunla çok kisa kalsin
Yarenlik sürerken aci da alsin
Yine de muhabbet sazini çalsin
Insan dostlarini unutmamali
Dosttur ya cümlesi gül yüzlü olmaz
Belki tüm dilekler yerini bulmaz
Gerçek iliskiler kolayla solmaz
Insan dostlarini unutmamali
Istenirse gerçek dostlar bulunur
Zehir de içilir bal da alinir
En sonunda bir kararda kalinir
Insan dostlarini unutmamali"
Dostluklarda unutulmak ne kadar aci verirse…
Bazi durumlarda unutulmak duygusu tanimi güç sizilar yaratir.
"Hiçbir seyini unutmayacagim sanirdim
Ask ne tatli, ne yalan seydi,
Adin neydi
Unuttum!" diyor ya bir siirin sonu.
Karacaoglan ne kadar güzel anlatmis hele:
"Yigit sevdiginden sogur
Sarilmayi sarilmayi" diyerek.
"Dün yolda bir dosta
Beni sormus sana
Unuttum onu demissin, unutamazsin nokta noktam
Unutamazsin!" diyor ya Antakyali sair.
"Beni candan sevdigini söyleme
gün olur da unutursun sevdigim" demistim yillar önce ve unutmustu sonra satirlarimin hedefindeki.
"Unutmak kolay mi deme
Unutursun Mihribanim" diyor ya bir türküde de.
Iste böyle.
"Her dakika hayalinde kalayim
Mutlulugu gözlerinde bulayim
Her nefeste yaninda ben olayim
Geceleri düste bile beni an
Gün ilirken kus uçarken seherde
Günes gibi piril piril neharda
Bülbül öter gül açarken baharda
Yazda güzde kista bile beni an
Aracilar adimizi sormadan
Berraki'yi umutsuzluk sarmadan
Ömrümüzün en sonuna varmadan
Ilerlemis yasta bile beni an."
Bu Habere Henüz Yorum Yapılmadı. İlk Sen Ol