BEN ILE BEN

Kalabaligin arasinda kendimizi yitirislerimiz yoklar siklikla. Kendimize kalmayisimiz, kalamayisimiz.
Alip basini gidememek... Kendinle bas basa kalamamak. Hele de kendini toplumsal bir takim ugraslara kaptirmissan.
En yakinina yaranamazsin gün olur. Anlatamazsin. Haykirsan duyuramazsin.
Kendini yitirdigini duyumsarsin adeta. Özlersin kendinle bas basa bir sakinlik. Telefonunu kapatirsin. Ayakkabilarini özellikle içeri alirsin. Pencerelerini siki siki kapatip tülü, perdeyi iyice gerersin. "Yokum!" demektir bu. Yokum burada. Aramayin.
"Bugün aramayin beni
Bu gece de gelmeyin
Ben beni alirim karsima
Sonra cigerlerimi
Sonra beynimi
Sonra yüregimi
Sonra iste
Sonra her seyimi
Sonra her yerimi
Biz oluruz
Aramayin ne olursunuz
Ben ile ben
Biz bize
Diz dize otururuz
Unutun bizi bir zaman
Ben ile ben
Biz bize içeriz
Ben anlatir
Ben dinlerim
Biz bize oturur söylesiriz
Ben bana saygiliyimdir
Ben bir beni bilirim
Bir de kendimi
Hiç olmazsa arada bir
Kendime ederim kibir
Ben sarhos olursam kazara
Kendim çekerim kahrimi
Ben bana küfredersem
Olur'a
Kirmam kendi hatirimi
Ben beni kendimde bulurum
Aynalari vermeyin
Benim türküm bana yeter
Sam yeliyle besteler göndermeyin
Girmeyin gönül bahçeme bu gece
Çiçekleri dermeyin
Sizden güldeste isteyen yok
Hatirimi ayaklar altina sermeyin
Ben bu gece beni alacagim karsima
Biz olacagiz
Siz gelmeyin"