AZINA

Tüketiyoruz. Iste biri daha gitti.

Bir de benim gibi, gerçek dogum günü veya gecesi yil basi olanlar var ya… Yil basi geceleri ve yeni yilin ilk günleri onlar için daha bir özel anlam tasir. Bir yil tüketmeyle birlikte bir yas daha yüklenmislerdir.

Insan ne öfkeden beziyor, ne sevgiye kaniyor. Yasam denen amansiz araliksiz umus, bekleyis.

"Bir degil bes degil hüsranlarimiz!" noktasi…

"Yasam çok acimasiz!" düsüncesi yok olup gitti yasam felsefemden. Yasam hiç te acimasiz veya tam tersine sevgi yumagi filan degil.

Yasam her an, her seyiyle, tüm varligiyla topyekün.

Evleniyorsun, mutlusun.

Çocugun oluyor, sevinçten havalara uçuyorsun.

Büyüyor, mürüvvetini görüyorsun, senden mutlusu yok.

Kizsa eger, birilerinin yanina gönderirken, onun bedenen evden kopusunu yasarken bir hüzün kapliyor yüreginin derinliklerini.

Askere gönderirken oglunu, anlatilamaz bir aci duygu çöküyor. Tam da anlatilamaz. Onur mu, yitik duygusu mu? Bir seylerin endisesi midir yüregini kaplayan?

Sevgilinden bir selam, bir tebessüm, bir iyi söz isitince cosuyor, sevgiden kabariyor da yüregin…

Küslük sezdiginde, küskünlük yasadiginda, en küçük bir endise duyumsadiginda, mutsuzlugun, kirgin duygularin tanimi ne kadar da zor!

Insan sevinmek, sevinebilmek için bazen bir mucizeye bel bagliyor.

"Egil dinle benim dösüm

Ne umutlar sakliyor

Mutlu olmak için gönlüm

Bir mucize bekliyor

Zaman zaman yürecigim

Durduk yere tekliyor

Belim büküldü nerdeyse

Yüregim emekliyor

Bir yudum yasam hazzina