ARKADASIM DÜSMAN

Hasan ÖZTÜRK 10 Kasım 2008 Pazartesi 0 Adet Yorum

O ondan hoslanmiyor…

Bu buna gicik.

Filancadan herkes sikâyetçi.

Falanca var ya seytanin teki. Itiver gitsin.

Fesmekânla söyle söyle bir niyetimiz, bir girisimimiz var.

Birak su sarlatani. Ondan hiç bisey olmaz. O tek kendini begenir.

Böylesine bir ret ve nefret kuyusundayiz adeta. Baskalarina tahammül edemeyen, herkeste nefret edilmesi gereken özellikler gözeten bir arenada.

Insanlari niçin bu denli olumsuz ve hayirsiz görürüz acaba?

Ayni yolun yolcusu oldugumuz, ayni mahallelerde dogdugumuz, ayni sokakta büyüdügümüz, ayni tozlu yollarda solçanacik oynayarak kimlik ve kisilik gelistirdigimiz insanlardan bu denli hoslanmamak nasil bir ruh durumudur?

Köylerde dedikodu boldur.

Türk insaninin büyük bölümü de köylüdür, köy kökenlidir. Her sehirlinin bir biçimde köylülügü söz konusudur. Bütünüyle sehirli olan, sehirli dogup sehirli kalan insan kaçta kaç?

Bu durumda dedikodu olgusu insanin genlerine isliyor.

Köyden sonra düsündügümüz yerlesim birimi ilçedir ya, hani, beldeleri saymazsak.

Bizim durumumuzu, konumumuzu ele alirsak…

X köyünden sonra Kofçaz ilçesi.

Kofçaz zaten kendisi köy yapili, köy görüntülü bir yer. Köylü kisvesinden siyrilamamis, kolayina da siyrilamayacak olan bir yerlesim birimi.

Gelelim Kirklareli'ye.

Bizim köy türküsü der ki:

"Kirklareli kasaba,

Katma onu hesaba.

Kara gözlü yarimi

Dalgin gördüm bu sabah."

Demek ki neymis? Kirklareli, bir ucundan öbür ucuna yirmi, yirmi bes dakikada yürüyerek gidilebilinen bir sehir.