Cenaze başında ağlamalarımız aslında tabutta yatana değildir, bilir misiniz!
Her insan, cenaze başında kendine ağlar.
“Aaaah amcamoğlu ah! Seni ne kadar severdim ne kadaaar! Çok erken gittin çooook!..” derken aslında…
Seslendiğimiz, amcaoğlu, teyzekızı falan değildir.
İnsan, cenaze töreninde tabuta bakar bakar da heeep kendine ağlar.
“Öldüğünü duydum
Üzüldüm
Kanserdin biliyorum
Apar topar götürmüş
Ağladım...
Ürpererek...
Kendime...
Ardından karın kızanın bile ağlamadı
Ben ağladım
Ne gariptir değil mi
Öldüğüne kendin bile ağlamadın!”
Bir ne var, insan kendi öldüğüne bir türlü ağlayamaz.
Çünkü öldüğünü göremez.
O yüzden:
“Unutmuşum geçmiş öfkeleri
Aldırmıyorum tasalara
Mizan şaştı denge sıfır
Güvenmiyorum tasarılara
Ölecekmişim görünüşe göre
Şaşarım
Ne var ölecek
Ne var yaşamaya küsüp gidecek
Doğmuşum hadi neyse
Ölecekmişim
Ama niye
İnanmıyorum
Ben bir insanoğluyum
Ne var durup dururken ölecek
Şaşıyorum!”
Ondandır, insana hiç ölmeyecekmişim gibi gelir.
Çünkü insanlar yalnızca yaşadıklarını, yaşamakta olduklarını bilirler ve anımsarlar.
Hiç “öldüm” anıları yoktur.
Öyleyse…
Hiç ölmeyecekmiş gibi, moralle…
Devam.
Bu Habere Henüz Yorum Yapılmadı. İlk Sen Ol