Hepsi yalan…
Bu gerçek.
Uzun zamandır huzursuzum.
Toplumla iç içe yaşayarak…
Toplum yararına bir şeyler yapmaya gayret ederek…
Halâ onsekizinde delikanlı gibi koşturup üretmeye, dağıtmaya, ekmeye gayret ederek…
Yaptığım pek çok işin sonuç vermediğini, angarya sınıfına kaydolduğunu…
"İster yap, ister yapma… Çok ta önemli değil!" tarzıyla bakıldığını görmek…
Bir şeyler yapmaya gayret etmekten bir türlü vazgeçememek…
Yapılanlarının yerine ulaşmadığını hissetmek, gerekli değeri ve yeri görmediklerine tanık olmak bilir misiniz ne kadar acı?
Fazla uzatmayacağım. Şiirle anlatıp bitireceğim. Daha ne diyeyim!!!
"Senden kim ne istiyor
Yiyip gezip yatsana
Peşpeşe yalanlarla
Vire hava atsana
Çark böyle dönmüyor mu
Bir baksana çevrene
Yırtıyorsun kendini
Sanki senden ele ne
Hınzır hergele gibi
Çavarsın sağa sola
Tatlı canın uğruna
Veremez misin mola
Bana bak arkadaşım
Geçer bugünler geçer
Yorgun argın düşersin
Dolunu eller içer
Nasihatım kendime
Sana sözüm olamaz
Rot bilyesi dağılan
İstikamet bulamaz
Git harabet kendini
Madalyalar takalım
Sabahlara uyanıp
Hadi ağla bakalım
Berrakiymiş deme be
Berrakilik nerende
Ozanmış ta matahmış
Elin de çok şeyinde"
Bu Habere Henüz Yorum Yapılmadı. İlk Sen Ol