NASILSINIZ!

"Nasılsınız"ın bitimine ünlem işareti konmaz tabi.
Soru işareti konur.
Ben niye ünlem işareti koydum?
Aslında benimkisi bire bir hal hatır sormak değildi de onun için.
Aslında, çoktandır kopan ilişkimizi bir yerinden eklemek isteğiydi.
"Laf olsun ağalar! Geçen yıl ölen kısrak tayladı mı?" diye sormuş adam durup dururken. Sonra da eklemiş: "Bir sigara verin de yakalım!"
Ona benzer benimkisi.
Laf olsun.
Türkiye mi?
Aynı rutin üzre, sek topal…
Türkiye'nin artık bizim tarafımızdan yazılacak bir yanı kalmadı.
"Be herif! Sen Türkiye'nin nesini yazacaksın?"
Haklısın.
Türkiye'yi birileri yazıyor, birileri okuyor.
Birileri canına okuyor.
Birileri çanına ot sokuyor.
Yazayım diyorum…
Yazmalı mıyım, bilmiyorum.
Emin olun, bildiklerinizin hiç birini yazmak gelmiyor içimden.
Hani bir fıkra vardır:
Beş on arkadaş bir araya toplanırlar zaman zaman ve…
"32" deyip gülüşürler hep birlikte.
Öbürü, "76" der, yine topluca gülüşürler.
Böyle böyle, "43" der gülüşürler, "17" der gülüşürler.
Yakınlarında veya yanlarında bulunan biri, anlamaz, anlayamaz, neden bir sayı söyleyip gülüştüklerini.
Sorar.
Açıklarlar:
"Biz fıkralara numara verdik, her seferinde yeniden anlatmak yerine, fıkranın numarasını söylüyoruz ve hepimiz o fıkrayı bildiği için fıkrayı anımsayıp gülüyoruz!" diye açıklamışlar.

Türkiye'nin sorunlarına numara konsaydı eğer…
36 der, ağlardık…
49 der, derin düşüncelere dalardık…
53 der, kahrımızdan ağzımızı bıçak açmazdı…
78 der, utancımızdan kızarır kalırdık.
99 der, umutsuzluktan midemize kramp girer, kıvrım kıvrım kıvranırdık.
Satılmışlığımız gelirdi bir numaraya denk…
Ulusal değerlerimizin fosilleşmesi bir başka numarayla adlandırılırdı…
Cumhuriyet kazanımlarımızın bir bir ortadan kalkması, başka bir numarayla karşılanırdı…
Ülkemize doluşan yabancı askerlerin burada ne işe yarayacağı ve kimi kimden koruyacakları sorusu bir başka numarayla isimlendirilir, betimlenirdi ve…
Aval aval bakınırdık, n'oluyor, neler oluyor diye…
Bir başka sayıya da Patriyotlar denk gelir, haykırırdık avazı avazına…
Eee!
Daha daha!