KURT GÖZÜ

Kimi insan yükseklikten, kimi karanlıktan, kimi başarısızlıktan, kimisi de sevmekten korkar hayatta.
Ama er veya geç kendi gerçekleriyle yüzleşecektir. Bu nedenle korkulardan ne kadar kaçarsak o kadar etkileri altında kalıyoruz, ama erken keşif nasıl hayat kurtarırsa, sorunların üstüne gitmek bizdeki korkuları hafifletebilir. İnsanlar en çok bilinmezlikten korkarlar. Hani kimi defa deriz ya “Korktuğumuz kadar yokmuş” diye, öyle bir şey işte.
Nedendir bilmem ama ağlamayı bile hep kız çocuklarına yakıştırırız.
Bir erkek çocuğunu ağlarken tek avutacağımız söz “Ne kadar ayıp, erkek ağlar mı?”
Ağlamak neden ayıp olsun, o da gülmek kadar doğaldır ama ağlayan, değil de utanmak asla ağlayamayanlara düşmeli. Çünkü ağlamakta yoğun duyguların mahsulü olduğu kadar korku da her canlının hissettiği ve hissedeceği normal bir duygudur.
Ben küçük iken okuduğum masalların etkisinde kalmış ve karanlıktan korkardım.
Karanlıkta gördüğüm her ışığı kurt gözü sanıyordum. Hani kurtların gözleri fener gibi yanar ya masallarda ve yaramaz çocukları torbasına koyup ormanın en karanlık yerlerine götüreceği korkusu benliğimi sarmıştı.
Bunu hisseden babam bir, akşamüstü karanlık çöktü çökeceği bir zamanda,
Beni sıkı giydirip, elimden tutarak daldık köyümün karlı karanlık yollarına. Kurt gözü sandığım ışıklar yine göründü uzaktan. Ama bu defa benim kahramanım yanımdaydı ve ona sımsıkı sarılarak titreyen sesimle iki de birde bak işte kurt gözü yine yanıyor diyordum.
Elim babamın elinde terlerken kış ortasında fazla korktuğumu çaktırmamaya çalışarak ilerledik kurt gözüne doğru. Kurt gözü sandığım ışığa yaklaştıkça sanki nefesim tükenecek gibi oluyor olsamda elim babamın elinde olması bana güç veriyordu
Nihayet korku yerine vardık.
Bir evin bahçesine bir fener asılmıştı aydınlatmak amacıyla etrafı, bir ağaç dalına.
Bak! Dedi babam, işte kurt gözü diye korktuğun bu ışık.
Zaten kurtların torbaları da yoktur çocukları alıp götüremez, ayrıca gözleri de o kadar ışık saçamaz ortalığa.
Babama inanıyor, güveniyordum. Korkularımdan arındım.
Eğer o zamanlar gerçekle yüz yüze gelmeseydim şimdi hala korkuyla yaşar olabilirdim.
Yüzleşemediğimiz korkular içimizde kök salar.