DERS ALAMIYORUZ

Ayrılıklar kadar uzun süren bir kış ardımızda kaldı. Ha geldi, ha gelecek derken, yeşiliyle, alıyla, beyazıyla, moruyla geliverdi beklenen bahar. Böylesine güzel bir bahar gününde ısmarladığım bir kitabı almaya gidiyordum. Önümde de 14-15 yaşlarında 4 kız öğrencisi, o çiçekten, bu çiçekten dallar koparmış bahara seviniyor ve ellerinde çitos türünden bir şeyler atıştırıyorlardı. Birisi çitos poşet kâğıdını düşürünce elinden, hemen geri dönüp boş keseyi aldı. "Mükemmel bir davranış, tam yarının gençlerine" yakışır diye içimden geçiriyordum ki, arkadaşları o kızı öylesine kınamaya, öyle alay etmeye başladılar ki onunla, zavallı kızcağız yerden aldığı kâğıdı yine yere atmak mecburiyetinde kaldı, mahcup bir halde.
Hani çevre baskısı derler ya bu defa da arkadaş baskısı üstün geldi. Çevre, dedim kendi kendime ahlaksızı ahlaklı ve ahlaklıyı da ahlaksız hale getirebiliyor.
Çevremizden etkilenmemiz doğaldır ama keşke terbiyeli ve ahlaklı kimseler, ahlaksızlar kadar ısrarcı ve atılgan olabilselerdi. Bu yüzden çocuklarımızı daha küçük yaştan, çevreyi korumaya, hayvanları sevmeye, gerektiğinde gerekenlere yol vermeye, yer vermeye öğretmemiz şarttır. Yoksa bir gün geç kaldığımızı anladığımızda yapılacak bir şeyin olmadığını anladığımız zaman iş işten geçmiş olabilir.
21. asırda olmamıza rağmen taş devrinde gibi davranışlar sergilemek kimseyi güzelleştiremez. Balkanlar'da bir atasözü vardır: "Bu kişinin ilk yedi yılı eksik" derler. Terbiyesizce davranan birini görünce ben de bu söze katılıyorum ilk yedi yılı eksik olanlara yeni bir şeyler aşılamak zordur.
Bu güzel yurdumuzun bir tek çiçeğinin solmaması, tek yaprağının sararmaması, hiçbir yeşilin ayaklar altında kalmaması ve kimsenin kimseyi kırmaması ne kadar çok istesemde gözler önüne sergilenen tabloda, birebirlerimizi kırarak, dökerek, yaramaz çocuklar gibi çiçeklerimizi yolarak, bizim için yapılanlara değer vermesini bilemeden devam ediyoruz yolumuza. Bu yüzden de hayatımız "keşkelerle dolup taşıyor, daha da kötüsü keşkelerden bir ders alamıyoruz.