ÇOK GEÇ OLMADAN

Trafik canavarından çok çektik ve hala çekmeye devam ediyoruz.
Yolda yürürken, parklarda eğlenirken, bazen de evimizde bile bulabiliyor bizi.
Ne yalvarışlar kar ediyor ona ne de yüksel duvarlar.
Belki de kendimizi biraz daha koruma altına alsak nasıl olur acaba, diye düşünceler geçiyor insanın içinden.
Geçenlerde hava henüz karardı kararacak bir saatte eve dönerken gördüklerm beni çok ama çok hayal kırıklığına uğrattı;
10-12 yaşlarında iki öğrenci yaşlarda çocuk, altlarında kocaman mobiletler, arkalarında arkadaşları fink atıyorlar yollarda.
Sanki çarpışan araba sahasın bulunuyorlarmış gibi sağa sola yalpalayarak bir birleriyle yarış halinde
Olduklarını görmek bile insanın tüylerini diken, diken edebiliyor.
Ağlanacak ve korkunç manzaraya herkes bakıp, gülüp geçiyordu.
Oysa onların kurbanı olmak veya olmamak sadece bir an meselesiydi.
Bu yaşta çocuklarını teslim eden veliler hangi akıla hizmet ettikleri bir muamma olsa da çocuklar resmen ölüme davetiye çıkarıyorlardı.
Hani bela geliyorum demez derler ya, bu defa bela bağıra, bağıra geliyorum diyordu.
İnsan hayatının ucuzluğundan durmadan şikâyet eden bizler değilmişiz gibi, bazen kendi yavrularımızı bile korumaktan aciz durumlara düşüyoruz.
Çocuklarımıza harçlık verir gibi arabalarımızı veya mobiletlerimizim ediyoruz.
Varsın öğrensin sayesinde kendi yavrularımıza ne kadar kötülük yaptığımızın farkında olmak şöyle dursun.
Gurur duyduğumuz zamanlar bile oluyor.
Ehliyet almadı ama arabayı benden ala kullanıyor diye övünenleri hepimiz duyuyoruz.
Küçük çocukların eline verilen araçlar sadece kendilerini değil, sokaklarda olan herkesi tehlikeye atıyor.
Yavrularımızı kırmamak için, hakları olmadığını bilerek, onlara araçlarımızı teslim etmeye devam edersek sonumuz felaket. Gün gelecek gözümüzü ya acil serviste, ya da mahpushanede açmak veya hiç açamamak da var işin sonunda.
Bunu böyle bilmeliyiz ve çok geç olmadan, gerçekleri görüp, çocuklarımızı doğru yola sevk etmeliyiz.
Zararın neresinden dönersek dönelim karlı çıkan biz olacağız.