ÇOCUKLUK KORKULARI

Çok sevdiğim bir arkadaşımın kızı İzmir'de üniversite okuyor, çok çalışkan ve başarılı bir öğrenci.
Dün akşam bir telefon açtı ve  “çok hastayım” dedi.
Doktora gittin mi dedim?
Gitmem, “iğne yaparlar” dedi.
Bir anda düşüncelerim beni çocukluk denizlerimin kıyılarına atıverdiler.
Bazen anneler başa çıkamadıkları zıpır çocuklarına, “bak artık çok oldun vallahi,  seni doktora götüreceğim iğne yapsınlar”, sözlerini kullanan bir çok anneler tanıdım hayatımda.
Doktora gidişimizi bir ceza olarak kabullenen bir çocuk büyüse de o etkiden kolay kolay kurtulamıyor.
Belki de çocukluktan kalma korkular bizle beraber büyüyorlar.
Bu yüzden,  çocuklarımızın beyinlerini olur olmazlarla doldurmamalıyız.
Meselâ, “dinlemezsen seni     Çingenelere vereceğim” diyen annenin evlâdı Çingene gördüğünde girecek delik arıyor.
Anne kalmak, anne olmaktan daha zordur, “bir insan yirmi     yılda dünyaya geliyor” diyor bir     ünlü düşünür.
Uykusuz geceler, yarınların endişeleri, ilkokula başlayınca onunla yeniden öğrenci olmak, gerçekten anne olmak çok sabır ister.
Okul çağları gelip çatınca da, başka bir dünyada bulurlar çocuklar kendilerini.
Kimisi okulunu çok sever, kimisi alışamaz kaçar, kimisi de sorumluluk taşımaya alışık değildir, bu durumlarda da kimi anneler nedense daima babalarla korkuturlar çocuklarını.
“Akşama baban gelecek, atayım önüne de parçalasın seni”, sözleri yerine “bak baban geldiğinde çok üzülür bu haline” diyebilirsek eğer, çocuğumuza babaya karşı nefret yerine sevgi ve saygı aşılamış oluruz, ayrıca sözlerimiz korkulu değil, etkili olursa çocuğumuz bizi daha iyi anlayacaktır sanıyorum.
Babalar çocukların hafızalarında korkulacak, ceza kesecek kişiler olarak değil, sevip sayılacak saygın olarak kalmalıdır.
Ne kadar, anneden sonra gelseler de, babalar çocuklarının ve ailelerinin arkalarında yüce dağlar gibidirler. Dara düştüğümüzde bunları anlarız.
Çocuklar annelerini de, babalarını da severler ama çocuklara bu sevgiyi aşılayacak insan yine annedir.