BİZLERE KALAN

Resim deyince aklımıza hemen anılar gelir, anılar insanı geçmişlere sürükler.
Sevdikleri uzaklarda olmayanlar, vatanından ayrı kalmayanlar belki bu anıların öbür yüzünü tanımaz.
Hani diyor ya şair””hasret bakınca bir cana kırılırmış tüm aynalar “ diye, bu sözün doğruluk payını hasret çekenler bilir ve şairlerin sözlerini de şöyle kalbimizin gizli köşesine yazmak gerektiğini düşünenlerdenim.
Bir resim bazen neler, neler anlatır, bazen sararken sıcacık bir yorgan gibi, bazen dondurur yaz ortasında.
Bazen kendimize bile söylemeye cesaret edemediklerimizi, bir resme bakarak dökeriz içimizi.
Saçlarımızın telinle silerken tozları, bazen de gözpınarlarına söz geçmez olur, kırıp kirpiklerin prangalarını süzülüverirler yanaklarımızdan o resmin üstüne camlardan süzülen buharlar gibi.
Resimle konuşur, resimle yemek yer, ona gülümser, bağrımıza basarız ama aramızda cam yabancıdır.
Her resim ayrı bir hikâye anlatır, başka, başka zamanlara sürükler bizi.
Kimisinde kaybolan zaman, kimisinde sonu olmayan bekleyişler.
Kimisi çocukluğumuzun çıplak ayaklı sahillerinden, kimisi ses verir geçmişin en derin izlerinden.
Resim vardır ömür boyu saklanır, bazen de bir resmin anısı bir ömre sığmaz.
…ve gün gelir, koskoca ömrün ardından sadece birkaç resim kalır.
İnsanoğlu demir kadar sağlam olsa da, aynı zamanda yumurta kadar da kırılgan olabiliyor.
Derin düşünecek olursak eğer, hayatta sadece bu gün varmış gibi yaşamak gerektiğinin sırrına ereceğiz.
Yarınlar bizlere neler verir veya neler alabilir bizlerden bilinmez, geçmişin zaten tekrarı yoktur.
Bunları derinden düşünebilirsek geleceğe ve geçmişe asla gam yememek gerektiğini çözebilir ve ayağımızın altında olan mutlulukları ertelemenin hayatımızdan çalınan bir şans olduğunu da anlarız.
Ertelenen her güzellik arkasında pişmanlıklar gözyaşları gizler.
Zamanın bizlere neleri verip, neleri alabileceğini bilemeyiz hiçbir zaman.
O yüzden değer verdiklerimiz için gerekirse kendimizle bile savaş vermeliyiz.
Kendi mutluluğu içini savaşmayanları hayat af etmez.
Hayat dediğimiz baştan sona mücadele değil mi?
Bırakırsak bırakır ellerimizi.