BUGÜNÜ YAŞAMAYANIN YARINI OLMAZ

Sabahları genellikle biraz ekşili uyanırdı ama bu sabah yüzünde açan güllerle “merhaba” dedi yeni doğacak güne.
Daha penceresinin camını açmadan, yatağını toparlamadan dolabın kapılarını ardına kadar açtı, mevsimin hala soğuk olmasına rağmen gözü ona dolaptan gülümseyen pembe elbisesine kaçtı.
Eline aldı okşarcasına bağrına basarak yazdan kalma rüyaların izine daldı.
Kış mevsiminle arası bir türlü bağdaşmadığı için baharı iple çekercesine uzatıyordu hayallerini gelecek baharın rengârenk ellerine.
Ne de uzun sürmüştü bu kış, bitmek tükenmek bilmeyen hasretlerden ibaretti sanki yaşadığı her gün.
Adını koyamadığı bir acı devamlı kanıyordu içinde kıskançlık, bencillik beslemeyen kendisine sunulanların hak etmediği düşüncesiyle dolabın kapılarını bile kapatmadan attı kendini duşun altına.
Bir de türkü mırıldanmaya başladı hiçbir zaman olmadığı gibi.
Saatlerce yıkandı yıkandı, yıkandı da silinmedi içindeki düşünceler.
Aklı fikri bu bahar başka biri olarak çıkmaktı sevenlerinin ve sevdiklerinin karşısına. Bu bahar kelebeklerin kanatlarıyla enginlere vuracak, arılara avuçlarından ballar sunacak, çiçeklenmiş dallarda hayat bulacak, sabah kahvelerini dallardan savrulan pembe -beyaz renkleriyle dolduracak, yarınlara aldırmadan bu günleri yaşayacaktı.
Şimdiye kadar yapmak isleyipte yapamadıklarını, söyleyemediklerini, tek tek sıraladı içinden.
Havanın sisli ve soğuk olmasına aldırmadan pembe elbisesini giydi, saçlarını kuruttu, makyajını yaptı ve çantasını eline aldığı gibi attı kendini yollara.
Adını koyamadığı o sıkıntının etkisi altında bıraktı kendini rüzgârların eline.
Yıllardır aramadığı arkadaşının kapısı önünde buldu kendini, zili çalsam mı, çalmasam mı derken çoktan çalmıştı bile ve karşısında yıllar ötesinden gülümseyen gözlerle elinden tuttuğu gibi içeriye çekenin ismini koyamadığı o hasret olduğunu anladı.
 Sarılınca biri birilerine araya yıllar girmemiş gibi, perdeleri havalandıran rüzgâr alıp götürüvermişti içinden o isimsiz kederi.